Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΗ-ΛΥΣΗΣ

Η αποφυγη οποιασδήποτε συμφωνίας για το Κυπριακο είναι πια ξεκάθαρος στόχος των απορριπτικων – των κομμάτων του «ενδιάμεσου χώρου», συμπεριλαμβανομένου και του Ελαμ, των απορριπτικων που βρίσκονται στους κόλπους του Δησυ και του Ακελ, της Εκκλησίας και των διαφόρων εθνικιστικων σωματείων και οργανώσεων.  Η τακτικη-τους είναι τόσο απλη όσο και αφελης και είναι αξιοπερίεργο πώς μπορουν να έχουν την επιτυχία που έχουν μέσα στις συνειδήσεις των πολιτων.  Επικεντρώνονται σε ένα θέμα όπου θεωρουν ότι είναι δύσκολη η γεφύρωση των διαφορων, το αναδεικνύουν σαν κρίσιμο ζήτημα για την ομαλη ζωη μετα τη λύση.

Χαρακτηριστικο παράδειγμα είναι η τελευταία παρέμβαση της Εκκλησίας και το κάλεσμά-της προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να επιμείνει «στις δικές του διακηρύξεις για εξασφάλιση της ξεκάθαρης και αδιαμφισβήτητης συνέχειας του κράτους μας, πράγμα το οποίο θα είναι προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων».  Αυτο που ενδιαφέρει τους συγγραφεις του κειμένου δεν είναι η «συνέχεια του κράτους-μας» αλλα η δημιουργία συνθηκων που να αποκλείουν τη λύση.  Εχει εξηγηθει επανειλημμένα πως η «συνέχεια του κράτους-μας» είναι έμμεσα διασφαλισμένη με την συνέχεια της συμμετοχης της Κύπρου στα Ηνωμένα Εθνη και την Ευρωπαϊκη Ενωση χωρις νέα αίτηση και νέες εγκρίσεις, όπως επίσης και με τη συνέχιση της ισχύος  των διαφόρων διεθνων συμφωνιων που έχει κάμει η Κυπριακη Δημοκρατία.  Γι’ αυτο και η επιμονη στην «ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη συνέχεια» με την οποία υπονοουν τη συμπερίληψη ρητης πρόνοιας που να λέει ότι η Κυπριακη Δημοκρατία συνεχίζει να υπάρχει – κάτι που οι τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να δεκτουν.  Προσθέτουν ακόμα και το ότι αυτο ειναι ανάμεσα στις «δικες-του διακηρύξεις», κάτι που μπορει να είναι ή να μην είναι αλήθεια, παγιδεύοντας έτσι τη συζήτηση σε ένα θέμα που ακόμα δεν έχει πάρει την τελικη-του μορφη στις συνομιλίες.

Παράλληλα γίνεται μια επίμονη προσπάθεια να εμποδίσουν την κατάληξη σε οποιαδήποτε συμφωνία σε οποιοδήποτε θέμα.  Δεν είναι τυχαίο που ο Ν. Παπαδόπουλος καλει τον Ν. Αναστασιάδη να «μην συνυπογραφεί κοινό ανακοινωθέν με τον κ. Ακκιντζί προτού αυτό συζητηθεί στο εθνικό συμβούλιο και πριν να ξεκαθαρίσουν οι θέσεις της τουρκικής πλευράς στα μείζονα θέματα της ασφάλειας, των εγγυήσεων, του εδαφικού και των εποίκων».  Παρα το γεγονος ότι (κακως) έχει συμφωνηθει πως οτιδήποτε συμφωνείται δεν θα ισχύει αν δεν λυθουν τα πάντα, αυτο που ζητα ο Ν. Παπαδόπουλος είναι να μην γίνει οποιαδήποτε συμφωνία πάνω σε οποιοδήποτε θέμα πριν λυθουν όλα τα θέματα – ελπίζοντας ότι με αυτο τον τρόπο θα είναι πιο εύκολο να καταρρεύσουν οι συνομιλίες.

Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος σε αυτη την απαίτηση.  Οσο η συζήτηση γίνεται για θέματα που δεν υπάρχει ακόμα «συναντίληψη» οι διαφωνίες επιτείνουν τη δυσπιστία και την καχυποψία ανάμεσα στις κοινότητες.  Είναι απογοητευτικο το γεγονος ότι αυτο δεν το αντιλαμβάνονται η ηγέτες που θέλουν τη λύση και αποφεύγουν να παρουσιάζουν, και μάλιστα με περηφάνεια, όσα έχουν συμφωνηθει.  Ο Δ. Χριστόφιας έκαμε αυτο το λάθος στη δικη-του προσπάθεια με τον Μ. Α. Ταλατ όταν αρνήθηκε να υπογραφτουν και να δημοσιοποιηθουν όσα συμφωνήθηκαν με αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογες ο τελευταίος.  Η φοβία μπροστα στην επίθεση των απορριπτικων φαίνεται να οδηγει τον Ν. Αναστασιάδη να αποφύγει «κοινο ανακοινωθεν» μετονομάζοντάς-το σε «δελτίο τύπου».  Αυτο ωστόσο δεν θα τον σώσει απο τις επιθέσεις, απλα θα τον αφήσει ακόμα πιο ευάλωτο γιατι δεν θα έχει κάτι χειροπιαστο να προσφέρει.

Η υποστήριξη της λύσης δεν κερδίζεται με την αποφυγη της παρουσίασης των επιτυχιων στις συνομιλίες.  Αντίθετα αφήνει εκτεθειμένους τους συνομιλητες στην κατηγορία για αδιαφάνεια, για μυστικη διπλωματία και συσκότιση – κάτι που επίσης παρατηρούμε τελευταία στις επιθέσεις των απορριπτικων.  Αυτο που χρειάζεται είναι να μεταφερτει η συζήτηση απο το χώρο των διαφωνιων στο χώρο της συμφωνίας, απο το πεδίο της άρνησης στο πεδίο της θέσης.  Αυτο που χρειάζεται αυτη τη στιγμη είναι η τολμηρη και περήφανη παρουσίαση των σημείων όπου έχει υπάρξει σύγκλιση και η υποστήριξή-τους με αποφασιστικότητα και σιγουρια.  Αυτο που χρειάζεται είναι να δοθει στον κόσμο η αίσθηση ότι γίνεται πρόοδος, ότι βρίσκονται τρόποι επίλυσης των προβλημάτων και ότι υπάρχει ελπίδα να βρεθει λύση και στα υπόλοιπα θέματα που εκκρεμουν.

Γιατι στο τέλος το μέλλον της Κύπρου θα εξαρτηθει πολυ περισσότερο απο την αποφασιστικότητα να λύονται τα προβλήματα που προκύπτουν παρα απο τις λεπτομέρειες του περιεχομένου μιας συμφωνίας.

Θέμος Δημητρίου
13 Σεπτεμβρίου 2016